«Մատչելիությունը հաշմանդամություն ունեցող անձանց խմբերի համար նախատեսված գործողություն է եւ այն պետք է լինի՝ անկախ նրանից այդ միջավայրում հաշմանդամություն ունեցող անձ կա, թե՝ ոչ: Այսինքն, եթե շենք է կառուցվում, այն ի սկզբանե պետք է մատչելի լինի, իսկ խելամիտ հարմարեցումների կարիքն առաջանում է անձի անհատական պահանջների հիման վրա։ Խելամիտ հարմարեցումը միայն աջակցող սարքերը կամ որոշակի ստանդարտները չեն, դա նաեւ գործելաոճի, մոտեցումների հարմարեցումներն են։ Օրինակ՝ եթե ինչ-որ տեղում աշխատանքի է ընդունվում ՄԻԱՎ ունեցող անձ, իսկ հասարակությունում այս խնդրի վերաբերյալ իրազեկվածությունն այնքան էլ բարձր չէ, գործատուի կողմից իրականացվող խելամիտ հարմարեցումը կարող է լինել մյուս աշխատակիցների համար դասընթացների կազմակերպումը, որպեսզի տեղեկանան՝ նույն միջավայրում աշխատելով, չեն կարող վարակվել ՄԻԱՎ-ով։ Խելամիտ հարմարեցման օրինակ է նաեւ աշխատանքի ճիշտ բաժանումը՝ ըստ անձի կարողությունների», - ասում է Մուշեղ Հովսեփյանը։
Ամբողջական տարբերակը՝ այստեղ։